2 weken in een blog!

Hier ben ik weer met een nieuwe wekelijkse update van mijn avontuur in Zuid-Amerika welke zich gaat beperken tot Ecuador, Peru en Bolivia. Hier ga ik het later wat uitgebreider over hebben maar ik zal deze week met het begin beginnen. Aangezien ik vorige keer ben geëindigd met de mededeling dat ik "morgen naar het natuurpark Cajas ga" zal ik dan ook maar daarmee beginnen! Is voor jullie wel zo makkelijk denk ik zo!

Cajas een groot natuurreservaat tussen de economische hoofdstad van Ecuador Guayaquil en de stad waar ik maandag verbleef Cuenca. Dit reservaat dat zich kenmerkt door de vele bergen en meren is ideaal voor een mooie wandeling/beklimming. Samen met Tijs, een jongen uit Hoorn die in hetzelfde hostel verblijft een dag op pad om flink af/veel te zien! Na een busrit van een goed 1,5 uur zijn we bij het reservaat aangekomen. Nadat daar onze paspoorten gecontroleerd zijn, gegevens ingevoerd etc. Was het tijd om een van de 8 routes te gaan lopen. Aangezien het al zo'n 11 uur was besloten we een route te nemen die zo'n 4 uur in beslag zou nemen zodat we rond 15 uur zouden terugkeren en een eventuele uitloop hadden. Eenmaal de route gekozen het park in, misschien wel typisch maar na 10 minuten waren we al totaal van de route af.... Geen paaltje te bekennen maar ook niet echt een duidelijk pad meer... Beetje jammer maar oké we redden ons wel en met de gedownloade kaart op google maps waar de paden op aangegeven stonden verder wandelend. Door deze eigen route kom je natuurlijk wel op wat andere plaatsen maar is de route waarschijnlijk niet veel makkelijker.

Na onze wandeling afgesloten te hebben richting de bushalte om terug naar het hostel te gaan! Om me vervolgens klaar te maken om te vertrekken naar Peru de volgende dag. Echter was dit nog wel een klein pijnpuntje in het vervolg van mijn reis. Dit omdat er op het internet nogal wat cowboyverhalen rondgaan van een aantal jaren geleden, maar er eigenlijk geen recente verhalen te vinden zijn.

Even een voorbeeld
Je pakt de bus in Ecuador welke je "rechtstreeks" naar Peru brengt. Echter het laatste dorpje aan de grens wordt je geacht uit te stappen, een taxi te nemen naar het uitcheckpunt van het land Ecuador, om vervolgens een paar honderd meter door niemandsland te lopen. Hierna kom je aan bij de Peruaanse grens waar je je visum en dergelijke krijgt. Vanaf dit punt pak j een taxi naar het dichtstbijzijnde dorp waar de bus op je staat te wachten met hopelijk je bagage nog steeds aan boord..... Niet echt mijn ding dus!

Gelukkig kwamen we bij de bushalte op de weg terug naar Cajas 2 Duitsers tegen. Na hier een tijdje mee gesproken te hebben bleek dat zij diezelfde avond naar Mancora vertrokken. Mancora is een kustplaats in het noorden van Peru zo'n 5 uur rijden met de bus. Hiermee zag ik mijn kans schoon en heb ik mijzelf uitgenodigd om met hun die richting in te gaan. Zo gezegd zo gedaan dus een dag eerder dan gepland vertrok ik naar Peru, om niet alleen verlaten bij de grens aan te komen. Na een goede 3 uur rijden die nacht kwamen we rond 01.00 aan bij de grens, wat blijkt hier kunnen ze ook moderniseren en zat de Ecuadoriaanse ambassade in dezelfde ruimte als de Peruaanse. Echter hadden ze van iedere ambassade 2 desks, opzich nog geen probleem al moet ik zeggen dat het "uitstempelen" door de Ecuadoriaanse zijde wel erg lang duurde terwijl het verwelkomen en ontvangen van mijn toeristenvisum een stuk sneller ging. Maar zoals gezegd 2 desks van ieder hoeft geen probleem te zijn, echter waren wij de 5e bus die aankwam dusja. De uiteindelijke tijd die we vanaf aankomst tot vertrek hebben doorgebracht voor een 2tal stempels bedroeg 4 uur. Zonder een fatsoenlijke plek om te zitten wat eten of drinken te krijgen of noem het maar op.

Gelukkig had ik mijn noodrantsoen bij zoals elke busrit hier waar ik minimaal 2 dagen op zou kunnen teren. Vervolgens nog 2 uur rijden om om 7 uur in de ochtend in Mancora te arriveren. Bij de uitstaphalte van de bus stonden ons vervolgens een tiental tuktuks ons op te wachten hopende ons naar de eindbestemming te brengen. Een eindbestemming, iets wat de Duitsers mij in de bus vanuit cajas naar Cuenca verteld hadden nog niet geregeld te hebben. Aangezien ik me bij hen aan zou sluiten had ik dit ook niet gedaan. Achteraf een grote fout want daar waar ik vooraf alles regelde was er nu dus niks geregeld en bij het uitstappen in mancora vertelde ze mij dat ze nog last minute een hostel hadden geboekt. Daar stond ik dan met mijn spullen alleen in mancora, wat uiteindelijk de druppel voor mij was die de emmer deed overlopen en een groot besluit teweeg heeft gebracht.

Ik heb namelijk besloten dat ik z.s.m. (na mijn taalcursussen) naar huis kom, wat eind Januari is. Ik heb dit vooral besloten omdat het alleen zijn mij zwaarder valt dan ik had verwacht. Ik was van mening dat ik daar juist weinig moeite mee zou hebben maar eigenlijk begon dit de eerste week in Quito al aan mij te knagen. Dit komt door de "verkeerde" week waarin ik aankwam en zoals in de blog verteld nationale feestdagen, waarbij iedereen van de talenschool of uit Quito gevlogen was naar het strand of de Amazone. Hierdoor begon ik de eerste week al slecht wat groot verschil had kunnen maken. Maar laten we zeggen dat dat de pech is van de grote gok die ik genomen heb. De echte struggling kwam vanaf het moment dat het reizen begon, hieruit bleek dat ik het niet fijn vond om steeds naar een nieuwe locatie te gaan, me daar te settelen voor een paar dagen om vervolgens weer opnieuw beginnen ergens anders. Hierin merkte ik dat toch toch wel een redelijke vorm van autisme ontwikkeld heb en van bepaalde zekerheden houd, wanneer deze zekerheden wijzigen heb ik toch iemand nodig die me daarin meesleept ofzo om het allemaal sneller op te pakken. Dus het reizen zal ik zeker niet achter me laten alleen zal ik dit niet meer alleen gaan doen. Want ik heb gewoon prima dagen gehad met de dagtrips waar ik mensen heb leren kennen maar mijn "autisme" zit me in de weg.

Met dit besluit heb ik contact gezocht met travel active om te kijken of ik mijn taalcursus in Sucre een week kon vervroegen. Om de overbrugging tussen Cusco en Sucre te verkleinen. Dit is heel soepel verlopen en heb ik dankzij Melissa mijn cursus een kleine week eerder. Met wat aanpassingsvermogen i.v.m. oud/nieuwjaar. Mijn nieuwe cursus start dan ook op donderdag 4 januari en zal ik de zaterdagen mijn eerste 3 lesdagen van Sucre inhalen. Ik ben tevens ook al op 29 december welkom in mijn gastgezin zodat ik met oud en nieuw ook niet alleen ergens in een hostel zit. Over kerst maak ik me niet zo'n zorgen. Ik kan hierover namelijk vertellen dat ik 23 december start met mijn Mapi (Machu Picchu) tour, de incatrail van vierdagen! 26 december ben ik dan bij de ruïnes van Mapi.
Maar terugkomend op mijn eerdere terugkomst. Op dinsdag 23 januari ben ik weer terug in Nederland en zal ik volgens de planning rond 15.30 Nederlandse tijd landen op Schiphol.

Dan weer terug naar Mancora waar ik eigenlijk vrij weinig gezien of gedaan heb als flink tijd besteed aan de telefoon met thuis, een wandeling over het strand gemaakt heb en verder flink geslapen.

Om de volgende dag direct weer te vertrekken naar Lima om daar vervolgens een week te blijven. Dit om bovengenoemde knelpunt van autisme in te perken. De rit van Mancora naar Lima heb ik ook per bus gedaan via Cruz del Sur en betrof een tocht van 20 uur. De bustrip hier is trouwens iets anders dan een Europa want een echte tussentijdse stop kennen ze niet echt. Gelukkig had ik de VIP plaats geboekt voor 50 dollar waardoor ik wat meer beenruimte had en mijn stoel wat beter achterover kon gooien. Na een verder prima busreis waarbij ik vooral prima geslapen heb en van wat "eten" werd voorzien kwam ik de volgende middag aan in Lima de hoofdstad van Peru. Een pijnlijke aankomst want de taxichauffeur die me naar het hostel bracht begon meteen over WK voetbal toen ik de vraag had beantwoord waar ik vandaan kwam.

De Peruanen denken op dit moment aan bijna niks anders namelijk. Aangezien ze na 36 jaar zonder deelname aan het WK dit jaar weer geplaatst zijn voor het eindtoernooi. Iets wat ik van vele al vaak heb moeten aanhoren dat wij ontbreken... En ja wat zeg je dan hè als voetbalfanaat. Op dit moment steek ik de harten maar van de Peruanen door te zeggen dat ik dit jaar Peru zal aanmoedigen. En ik moet zeggen dat zo'n shirtje nog niet zo heel lelijk is! Misschien toch nog maar is goed overwegen die een aan te schaffen, al is de grootste maat die ze hier in kleding hebben over het algemeen 3 maten te klein heb ik het gevoel. Zo ben ik al even aan het kijken voor slippers, die ik vergeten ben maar tot nu toe geen succes een maatje 45 is hier niet heel gebruikelijk..

Na aankomst bij het hostel ga je toch eerst de ruimtes/faciliteiten daar bekijken. En ik mag zeggen dat deze zeer prima waren. Ik had warm water in de douche, iets wat ik in mancora niet had! De keuken zag er prima uit, ja ik kook hier ook gewoon ondanks dat restaurantjes over het algemeen niet heel duur zijn blijft koken toch goedkoper over de lange termijn. En ik had een prima Wifi-Verbinding! Dan heb je tenslotte nog je kamer- en hostelgenoten, kort maar krachtig waren deze de eerste dagen heel erg matig. Iets wat ik toch anders had verwacht/gehoopt... Het merendeel stelde zichzelf niet voor, laat staan het aanknopen van een gesprek.. daarnaast was het merendeel ook per 2 in het hostel dusja die hebben al wat minder behoefte aan nieuwelingen natuurlijk.. Ook hier waren mijn eerste dagen dan ook redelijk eenzaam, misschien ook wel een beetje mijn eigen schuld aangezien ik nog in mijn dip zat. Tot zondagavond toen Stefanie het hostel in de avond betrad, een 30jarige Oostenrijkse welke vanuit Colombia per vliegtuig in Lima was neergestreken. Stefanie was zeer spraakzaam en stond er voor open de volgende dag wat te gaan, het werd een free Walktour door het oudere stadsdeel van Lima. Deze tour duurde zo'n 2 uur waarna we met een aantal van de tour wat zijn gaan lunchen in het restaurant om vervolgens naar het strand te gaan en daar wat te verkennen samen met onze gids van diezelfde ochtend. Onze gids "dringde" zich wat op om mee te gaan, met het waarschijnlijke doel Stefanie wat beter te leren kennen. Wat ik in Ecuador zag met Carina zag ik hier met Stefanie. Een blonde schone in Zuid-Amerika krijgt veel voor elkaar, zeker als blijkt dat die ook nog een aardig woordje Spaans spreekt. Maar oké met onze gids op pad naar het strand wat achteraf ook wel wat prettig was aangezien we zelf geen enkel idee hadden hoe we daar moesten komen. Na een bezoekje aan het strand... Alleen maar keien.. op weg terug naar het hostel. Zodat we de volgende dag uitgerust terug konden om een surfklas te nemen.

Een surfklas, nu heb ik geen watervrees en vind ik het water over het algemeen een hele aangename plaats en staat mijn duikbrevet nog aardig hoog op mijn "bucketlist" maar surfen is weer heel wat anders.. Voor 70 soles konden we de hele dag gebruik maken van een surfplank en hadden we het eerste uur een les. Nu weet ik dat balans niet mijn sterkste punt is net zoals armkracht dus een hele dag surfen zou hem sowieso niet worden, tevens ook omdat Stefanie diezelfde avond weer zou vertrekken. Maar we gingen zien hoe lang we het vol zouden houden. Mijn doel was in iedergeval om 1x te staan op een golf! Uiteindelijk hebben we een 1 uur misschien 1,5 gepeddeld en ik was bekaf. Tussendoor 3 golven geprobeerd om te staan en met succes want de 2e poging had ik een goede lange golf te pakken waarbij ik het de laatste 10 seconden voor elkaar kreeg om op mijn plank te staan! Missie geslaagd gelukkig. Verder was het zeer zwaar en frustrerend want telkens als ik probeerde te staan schoof mijn rechterbeen weg en ging ik weer volle bak op mijn plaat met een hoop zout water in mijn longen tot gevolg. Maar uiteindelijk hebben we plezier gehad. Even nog voor jullie beeldvorming van de kosten hier. 1 euro is zo'n 3,88 sol(es) (Peruaanse munteenheid) tijdens mijn verblijf tel ik voor het gemak maar met 4. Nu kan ik aardig hoofdrekenen maar delen door 4 of 3.88 scheelt een hoop.

Ondertussen is het woensdag en heb ik besloten dat ik per bus naar Cusco zou gaan waar ik vrijdag in mijn nieuwe gastgezin verwacht werd. In eerste instantie was de bedoeling dit per vliegtuig te doen maar toen ik de prijzen zag schrok ik hier behoorlijk van, 115 dollar voor een vlucht van 2 uur. Simpelweg omdat ik geen Peruaan ben zou ik het dubbele moeten betalen dan de lokale bevolking... Mocht er iemand thuis zijn in de rechten/discriminatie en hier een winnende zaak van zou kunnen maken, graag gedaan voor het advies en zie de vergoeding wel verschijnen! Dus de bus, een rit van 22 uur voor 45 dollar. Wetende dat deze donderdagavond zou vertrekken heb ik woensdag het merendeel van mijn spullen gewassen en ingepakt. Mijn ticket geregeld en nog een kleine wandeling gemaakt door Lima. Donderdag om 17.30 met de bus vertrokken naar Cusco waarbij ik vanaf Lima (hoogte vrijwel zeeniveau, zie foto van het strand) naar zo'n 3400m hoogte in het Andesgebergte. De busrit van 20 uur Mancora->Lima was geen probleem geweest maar deze rit was uiteindelijk echt een hel... Ik ben altijd wat vatbaar geweest om wagenziek te worden, je raad het al.. zo ook de rit naar Cusco. Vanaf het moment dat we het Andesgebergte in reden (rond een uurtje of 3 snachts denk ik) werd ik wagenziek.. het eerste deel van de rit is nog lekker langs de kust over het algemeen rechte wegen. Vanaf de Andes begonnen de kronkelwegen en aangezien de gordijnen gesloten zijn in de bus snachts ook geen diepgang in mijn zicht.. uiteindelijk zo'n 10 uur ziek geweest en meerdere malen een sprint moeten trekken! Ja eet smakelijk :) de bus was net een schip dat in een storm verzeild was geraakt, althans zo voelde het voor mij... En ja ook zeeziek is mij niet vreemd helaas na een haaienvis avontuur in Lanzarote... Uiteindelijk vrijdag toch aangekomen in Cusco al was ik paar kilo lichter ;) en te voet verder naar mijn nieuwe gastgezin. Een uitdagende wandeling want huisnummers zijn niet heel duidelijk hier.. uiteindelijk mijn huis gevonden na het 3x voorbij te zijn gelopen. Met een tas van 25kilo mijn dagelijkse sport ook weer gehad. Vandaag zaterdag een dagje in het huis gebleven om gewend te raken aan mijn nieuwe huis maar vooral de hoogte.

Over mijn gastgezin en de stad vertel ik volgende keer wat meer.ik weet dat dit weer een heel boekwerk was, maar bedenk ook dat het om 2 weken gaat! Ik ga proberen het weer netjes wekelijks te doen maar ik beloof niks!

Tot de volgende en ik zie de vragen/opmerkingen wel weer tegemoet!